Nieva naar San Agustin - ziek

9 november - Van Nieva naar San Agustin – ziek

Vanmorgen al om 5 uur piepte de wekker, snel een douche gepakt want de koffers moesten op tijd buiten de kamer staan. Voor het ontbijt nog even buiten gekeken, het is al warm, het kan vandaag wel 34 graden worden wordt ons verteld. Daarna ontbijten en om 6.50 vertrekt de bus baan de Tatacoa woestijn. Dit is geen droge woestijn zoals wij vaak kennen maar een tropische woestijn met een indrukwekkend landschap. Sterrenkundigen vinden dit ook een belangrijke plek omdat de lucht hier zo schoon is, geen vervuiling door omgevingslicht of andere gassen in de lucht. We lopen hier even wat rond door dit mooie landschap met een gids. Tijdens de wandeling krijg ik grote druk en wil zo snel mogelijk naar het eindpunt van de rondleiding waar ik op zoek ga naar de banos (het toilet). Het is mis diarree en ik voel me ellendig. In de bus wordt van allerlei kanten van alles aangeboden, diaree-remmers en pilletjes tegen wagenziekte. Bij een volgende stop kan ik weer naar het toilet en regelt Marcella (onze gids) een paar limoenen die ik in het water kan doen, wat zurig zou moeten helpen. De rest van de reis heb ik niet veel van meegekregen want ik heb deels achterin de bus geleven of op de stoel gehangen. Tijdens de lunch werd er voor mij een hangmat geregeld waar ik tot rust kon komen. De rest van de route komt van Berty. Tijdens de stop waar ik voorzien werd van de limoentjes werden ook enkele vissers bezocht die hun gevangen vis probeerden te verkopen. De lunch was op een hacienda met mooie vijver, zwembad en mooie tuin. Het eten in de tuin was weer lekker. Rond half zes kwamen we aan bij ons hotel in San Agustin. Onderweg hebben we geluk gehad want in verband met verschoven bergen waren de wegen maar beperkt bruikbaar, maar wij konden door. Onderweg nog enkele kraampjes bezocht en mooie dorpjes waar we doorheen zijn gereden. Op de kamer Jannes meteen op bed en een uur geslapen, toen het tijd was om mee te gaan voor het diner Jannes even wakker gemaakt, maar die zakte zo weer weg, ik had ook nog niet echt honger, we zijn dus op de kamer gebleven. Jannes heeft veel geslapen maar ook wel vaak waker geworden door een 15-tal vechthanen die rond ons hotel wonen en de hele nacht laten horen dat ze er zijn. Het is dat we ze niet weten te vinden, anders had Colombia er een paar met een gebroken nekje.